UZBEKISTAN ... Privé overnachting, maar hoe kan ik dat betalen

Mubarak, een stadje in de halfwoestijn, ergens halverwege tussen Qarshi en Bukhara, ben ik rond de middag binnengefietst.  Zoals ook op alle andere fietsdagen, heb ik niets vooraf geboekt en ben er dan op zoek gegaan naar een hotel.
Bij navraag in de straat had ik al vlug begrepen dat er geen hotel is met een vergunning voor toeristen die voor elke nacht een registratie nodig hebben.  Het is dan ook niet gelukt om een hoteluitbater te overtuigen om mij zonder registratie te laten overnachten.  Blijkbaar is het gevaar voor hen nog te groot.

Toen ik vroeg aan de persoon die me mee geholpen heeft om te zoeken, als hij iemand kende waar het mogelijk was om tegen betaling te overnachten, glunderde hij, je kan bij mij thuis logeren was zijn voorstel.  Dat moet een eer geweest zijn, en ik was onmiddellijk akkoord.

We wandelden dan samen naar zijn woning even buiten het centrum van de stad.  Ik was nog maar pas in zijn huis binnen en het middagmaal werd al opgediend (een Oezbeekse versie van Hongaarse goulash met Belgische frietjes) ook voor de toerist.

In de namiddag hebben we dan de stad en een lokale bar bezocht.  Bij onze terugkomst werd het avondmaal al geserveerd (een soep met gevulde deegwaren,de Oezbeekse versie van de Chinese dumplings).

Het was me dus duidelijk dat koken en eten een belangrijk deel is van hun leven, het waren de beste maaltijden die ik tijdens deze reis gegeten heb.

Ik werd er echt wel verwend, eerst mocht ik een douche nemen, dan dronken we nog een biertje en het was tijd om te gaan slapen. 

Bedden zoals bij ons kent men daar niet.  Voor de overnachting kregen we allemaal een dik deken op de grond.

Het ontbijt kwam al op tafel om 5u30 ’s morgens, want men had mij gevraagd om vóór 6u te vertrekken (dan was de politie nog niet aan het werk).  Voor mij was dit ook geen enkel probleem, want ik vertrek graag vroeg in de morgen om tijdig op mijn volgende bestemming aan te komen en zo de grootste warmte te ontwijken in de namiddag.

Ik had ondertussen een pak briefjes van 1000 SUM op tafel gelegd (je hebt al vlug een heel pak, want dit is momenteel hun grootste bankbiljet, terwijl 3000 SUM slechts 1 EUR waard is).

De man gaf me na het ontbijt alle geld terug, ik probeerde het dan aan de vrouw te geven voor het lekker eten, maar ook zij weigerde het te aanvaarden.

Gelukkig waren hun 3 kinderen ook al wakker en heb ik hen elk een derde van het geld gegeven.

Zo kon ik toch met een gerust gemoed uitgewuifd worden, met de belofte dat ik bij mijn thuiskomst nog een paar foto’s zal opsturen van deze onvergetelijke ervaring.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Privé overnachten ...