INDONESIE ... Met de brommer naar "Restaurant zonder naam"

Vandaag een zware fietsrit voor de boeg, vooral de warmte bij het vele klimwerk maakte het lastiger dan verwacht. Daarom, toen ik een dorpje binnen fietste, had ik zin om te stoppen voor vandaag. Maar ik wist helemaal niet als er een mogelijkheid was om te overnachten, dus aan de eerste dorpsgenoot die ik tegenkwam heb ik meer informatie gevraagd. En inderdaad, over de rivier en nog 100 meter verder is er op de rechterkant een “Losmen” (wat je hier kan vergelijken met een B&B, ... een Zimmer frei, ... een chambre d'hôte, ... dat is dus een vriendelijk onthaal door gewone mensen).

Het dorpje Buntusugi staat helemaal niet op mijn kaart, het is een deelgemeente van de stad Kalosi, en dit werd uiteindelijk toch wel één van de hoogtepunten van mijn reis (zonder toeristische attracties, maar echt wel midden in het dagdagelijks doen van de lokale bevolking). Als welkom kreeg ik al onmiddellijk een bordje met plaatselijke specialiteiten (en dat smaakte, gezien ik als middagmaal enkel wat fruit gegeten had) en van koffie of thee kon ik mezelf bedienen zoveel ik wou.

Een “koude douche” ... want lokaal kent men niets anders, en daar heb ik ook helemaal geen problemen mee als het meer dan 30°C is. Vermoeidheid is dan ook vlug vervangen door zin om het dorp te verkennen. Maar och ja, ik ben hier in de bergen, dus geen meter vlak om te wandelen, maar ik ben hier ook wel op de boerenbuiten, dus wel mooi om even de zijstraatjes in te wandelen tussen de koetjes en kalfjes.

Een biertje kan ik hier wel vergeten, maar de fruitdrankjes zijn des te beter. Nog even door de markt gewandeld, altijd spectaculair en kleurrijk, ik kocht er zelfs nog een zakje “Salak” (slangenfruit, groeit daar aan een palmstruik). En tenslotte op zoek om er iets te gaan eten als avondmaal, kom ik langs het schooltje waar de directrice de poort sluit. Ze had wel door dat ik een toerist was en wou graag haar Engelse kennis gebruiken door me aan te spreken. Dat kwam me wel goed uit, want tenslotte vroeg ik als er hier een lokaal gerecht was dat ik kon uitproberen.

En inderdaad de “Nasi Jemba” een stoofpotje van buffalo. Maar er zijn slechts 2 plaatsen waar je het kan eten, dicht bij de markt. Wandel naar de markt en vraag daar nog maar eens naar de plaats waar ze het serveren, want het is geen restaurant, gewoon iemand die het thuis serveert. Uitleggen vond men te moeilijk, dus ik werd met de brommer tot aan de deur gevoerd (en hier helemaal geen aanduiding, maar een gewoon huis). Aangebeld en ik kon er inderdaad de echte nasi jemba eten, een potje vol vlees en groenten opgediend met gekookte rijst.

Hier waren nog geen toeristen, maar mevrouw was in de wolken dat ik haar kookkunsten waardeerde ... en het was lekker !!!  Toch weeral het echte reizen "buiten de boekjes".

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Lokaal gerecht "Nasi Jemba" ...